حقایقی جالب در خصوص وسایل حمل و نقل

به گزارش پایگاه خبری رخداد اقتصادی؛۱- خلبان ها نمی توانند حین پرواز غذای مشابهی بخورند. تصور کنید در یک پرواز میان اقیانوسی هستید. هواپیمای شما در حال عبور از بالای اقیانوس اطلس است. مهماندارها شام را می آورند. برای همه پاستا تهیه شده است. سس پاستا اما کمی مزه ی عجیبی دارد. احتمالاً که مشکلی نیست. هر چه نباشد، این غذای هواپیما است و نمی تواند مزه ی غذاهای یک رستوران ۵ ستاره را بدهد. بعد از مدتی متوجه می شوید که متأسفانه حق داشتید و غذایتان اشکالی داشته. اما اگر همه ی مسافران یک مشکل پیدا کرده باشند، خلبان ها هم همینطور شده اند. برای جلوگیری از آنکه خلبان و کمک خلبان هر دو باهم مشکلی پیدا نکنند، به آن ها توصیه می شود غذای مشابهی را همزمان باهم نخورند. در چنین حالتی، در صورت بدحال شدن یکی از آن ها، دیگری می تواند کنترل هواپیما را در دست گیرد.

۲- مهماندارها به تجهیزات مخفی ای مانند دستگاه شوک الکتریکی، دستگاه تنفس مصنوعی و کپسول آتش نشانی دسترسی دارند، اما احتمالاً جالب ترین چیزی که آن ها دارند دستبند پلیسی است. این وسایل برای محافظت از مسافران یا گاهی هم خودشان است.

۳- عینک آفتابی های خلبانی در فیلم ها خوب به نظر می رسند اما در واقعیت خلبان ها از عینک آفتابی های پلاریزه استفاده نمی کنند. عینک های پلاریزه شدت نور را کم می کنند. این امر می تواند در کابین خلبانی مشکل ساز شود، خلبان باید بتواند تجهیزات کنترل هواپیما را به خوبی ببیند، اما صفحه ی این تجهیزات نور پلاریزه از خود ساطع می کنند. بنابراین اگر خلبان از یک عینک آفتابی پلاریزه استفاده کند، نمی تواند صفحه ی تجهیزات را به خوبی ببیند. در حقیقت خلبان ها برای حفظ ایمنی نباید از عینک های پلاریزه استفاده کنند.

۴- آیا تا به حال متوجه سوراخ روی دم هواپیماها شده اید؟ اغلب هواپیماهای تجاری این سوراخ را دارند. به این سوراخ «واحد توان کمکی» (Auxiliary Power Unit) گفته می شود. از بیرون شبیه به یک سوراخ به نظر می رسد اما در حقیقت یک موتور توربین مخفی است. در اغلب موارد، واحد توان کمک حین پرواز خاموش می ماند و زمانی شروع به کار می کند که هواپیما فرود می آید. کاربرد آن تأمین برق چراغ های کابین و سیستم تهویه هوای هواپیما و تجهیزات برقی کابین خلبانی است. و می تواند برق مورد نیاز برای روشن شدن موتورهای اصلی هواپیما را هم تأمین کند.

۵- حتماً تا به حال سنگ های کوچکی که در سرتاسر مسیر راه آهن وجود دارند را دیده اید. این سنگ ها کاربرد بسیار مهمی دارند. کار آن ها محافظت از ریل ها و ثابت نگه داشتن آن ها است. این سنگ ها به طور تصادفی انتخاب نمی شوند. اگر نگاه دقیق تری به به این سنگ ها بیاندازید متوجه می شوید که در میان آن ها حتی یک سنگ صاف هم وجود ندارد. چون آن ها سنگ های معمولی ای نیستند که به طور تصادفی روی ریل ها ریخته شده باشند. همه ی این سنگ ها نوک تیز هستند و گوشه های تیزشان باعث می شود کنار هم ثابت بمانند. این سنگ ها از ریل ها در برابر ضربات سنگین محافظت می کنند، کار تخلیه ی آب هنگام بارش باران های سنگین را تسهیل می کنند و جلوی رشد علف های هرز روی خط راه آهن را می گیرند. اگر به جای آن ها از سنگ های صاف استفاده می شد، از روی هم سُر می خورند و پخش می شدند و در نتیجه، ریل ها از هم جدا می شدند.

۶- قطارها کمربند ایمنی ندارند. کمی عجیب به نظر می رسد. هر بار که سانحه ای مرتبط با قطارها رخ می دهد، این مسأله بار دیگر مطرح می شود. اما تقریباً در هیچ جای دنیا در قطارها از کمربند ایمنی استفاده نمی شود. پژوهش های زیادی در اینباره صورت گرفته است. برخی از آن ها با شبیه سازی سوانح همراه بود که نتایج حیرت انگیزی داشتند. استفاده از کمربند ایمنی در قطار می تواند تعداد مصدومین را افزایش دهد. در خودروها کمربندها در حفظ مسافرین بسیار مؤثرند. منطق پشت کمربند ایمنی محافظت از شخص در زمانی است که برخورد شدید باعث کاهش سریع سرعت می شود، اما قطار چنان تکانه ی (میزان نیروی لازم برای توقف یک جسم) بالایی دارند که امکان توقف سریع آن ها وجود ندارد. در هواپیما مسافران هنگام بلند شدن و فرود هواپیما و در چاله های هوایی از کمربند استفاده می کنند. چنین موقعیت هایی باری قطارها وجود ندارد. ورود و خروج قظار در ایستگاه با ریسک بالایی همراه نیست.

۷- چرا بعضی کشتی ها و قایق ها سوراخ های کوچکی دارند که دائماً از آن ها آب بیرون می ریزد؟ برای جلوگیری از جمع شدن آب در خن (اتاقک ته کشتی یا قایق). آب به مرور در این اتاقک جمع و سپس به طور خودکار به سمت بیرون پمپاژ می شود.

۸- کشتی ها چراغ جلو ندارند. چراغ های جلو در خودروها به جلوگیری ازوقوع تصادف کمک می کنند. پس اگر برای خودروها کمک کننده هستند، چرا برای کشتی ها نباشند؟ در خودروها چراغ های جلو به این دلیل مؤثرند که ناحیه ای که می خواهید آن را روشن کنید وسعت کمی دارد و در صورت ظاهر شدن هر گونه مانعی در مسیر حرکت می توانید به راحتی برای توقف خودرو اقدام کنید. در کشتی ها اما این امر بسیار دشوار است. منبع نور باید آنقدر قدرتمند باشد که بتوانید ناحیه ی که کاپیتان می خواهد ببیند را روشن کند. برای مثال، در کشتی های باری بزرگ برای توقف باید از بیش از یک و نیم کیلومتر جلوتر اقدام کرد. حالا تصور کنید که چراغ های کشتی باید تا چه حد پرنور باشند که تمام ناحیه ی پیش روی کشتی را روشن کنند. کشتی ها از انواع دیگری از چراغ به نام «چراغ های ناوبری» برای دیدن یکدیگر استفاده می کنند. این چراغ ها کوچک اما کاربردی اند. آن ها به شکلی استاندارد روی بدنه ی کشتی نصب می شوند که کشتی ها بتوانند یکدیگر را ببینند. و کشتی ها با استفاده از این چراغ ها نه تنها می توانند در تاریکی متوجه یکدیگر شوند، بلکه می توانند جهت حرکت همدیگر را هم تشخیص دهند. مثلاً اگر چراغ ناوبری جلوی کشتی روشن باشد به این معنی است که به سمت راست در حال حرکت است.